Alvarleg er staðan

Stuttu eftir bankahrunið hitti ég Þór Sigfússon formann SA. Ég fór þá að býsnast yfir hversu grafalvarleg staða mála væri og eins og ég sagði þá; að sautján næstu kynslóðir yrðu með drápsklyfjar á sínum herðum. Þór sagði þetta af og frá. Það kæmu vissulega slæmar fréttir en aldrei væri minnst á þá mjög svo jákvæðu hluti sem þjóðin byggi yfir. T.d. nefndi hann miklar eigur bankanna, sérstaklega í útlánum sem myndi rétta stöðuna fyrr en menn ætluðu. Ég hef verið að reyna að trúa þessu en þegar slæmar fréttir, t.d. um hversu litlar líkur eru á að stór hluti þessara útlána fáist endurgreiddur, halda áfram að hlaðast upp, þá minnkar sífellt vonin.

Ríkisstjórnin virðist greinilega vera algjörlega vanhæf til að gera nokkuð rétt í stöðunni og segja má að hún hafi bara gert illt verra. Ég hef áður bent á að skipta þurfi út öllum þingheimi. Mótmælendur hafa einbeitt sér að of mörgum hlutum, enda af mörgu að taka, en ættu að mínu mati að einbeita sér aðeins að Geir Haarde. Sjálfur er ég hægri maður en Geir og ríkisstjórnin skemmir fyrir framtíðarmöguleikum hægri sinnaðs fólks til að hafa áhrif.

Það hefur reynst vel að þjóðarleiðtogi tali alltaf í jákvæðum tóni þrátt fyrir erfitt ástand og dragi þannig þjóðina upp með sér. Þannig var Ronald Reagan alltaf jákvæður þrátt fyrir erfitt ástand þegar hann tók við eftir Jimmy Carter og þannig tókst honum að rífa Bandarískt þjóðlíf upp með sér. Verra er þegar þjóðarleiðtogi er krónískur lygari eins og Geir hefur verið.