Óheiðarlegur „skilaréttur“ bankanna

Fyrir viku síðan keypti ég ensk sterlingspund sem ég hugðist nota í helgarferð til Lundúna sem ég ætlaði í nú um helgina. Þennan gjaldeyri seldi bankinn mér á svokölluðu seðlagengi. Gott og vel. Ég keypti svo sem engin ósköp enda átti þessi helgarferð aðeins að vera til ánægju en ekki sérstaklega til innkaupa. 

Ekkert varð úr ferðinni af skiljanlegum ástæðum. Því vildi ég skila bankanum aftur gjaldeyrinum, sem var ósnertur og eins og ég hafði fengið hann afhentan við kaup í bankanum. En, nei, nú sagði bankinn að hann myndi kaupa gjaldeyrinn til baka á svokölluðu kaup-seðlagengi sem er rúmum fjórum prósentum lægra en sölu-seðlagengið sem ég hafði keypt seðlana á. Þó að það komi ekki þessari umkvörtun minni við, þá hefur pundið lækkað um tæpt prósent í ofanálag á þessari viku frá því ég keypti gjaldeyrinn.

Allar verslanir sem stunda heiðarleg viðskipti eru með skilarétt þar sem viðskiptavinum býðst að skila keyptum vörum ef ekki reynist mögulegt að nýta þá, t.d. fötum ef þau passa ekki. Það fær maður endurgreitt með inneignarnótu upp á nákvæmlega sömu krónutölu og keypt hafði verið fyrir. En hjá bönkunum er maður rændur um á fimmta þúsund fyrir hverjar 100.000 sem keyptur hafði verið gjaldeyrir fyrir sem skila á.

 

Þetta finnst mér ekki sanngjarnt.

Athugasemdir

[Jón Pétur Líndal, 9.5.2010 kl. 15:04]

Já, þetta er svona með peningana. Þeir eru það allélegasta sem maður getur eignast, halda verðgildi sínu illa og það er illa með þá farið í fjármálakerfinu. Svona er þetta þrátt fyrir að í öllum bönkum starfi fjöldi manna með háskólapróf í hagfræði, viðskiptafræði og öðrum greinum sem tengjast meðferð peninga. Það besta sem maður gerir er að nota þá í eitthvað sjálfum sér til ánægju. Það ætti ekki nokkur maður að geyma þá í banka. Nóg er að af manni sé tekinn bankaskatturinn sem heitir lífeyrissjóðsiðgjald. Það er ekkert nema eignaupptaka eins og best sést nú. Nú eru greiðslur úr lífeyrissjóðum skertar verulega ár eftir ár á sama tíma og innborganir hafa verið hækkaðar gríðarlega. Vandinn liggur í því að þeir sem eiga að hafa vit fyrir okkur með þessa lífeyrispeninga kunna ekkert með þá að fara. Ég held að fólki sé ágætlega treystandi til að eyða sínu fé hjálparlaust. Það væri kannski bara ágætt að menn noti sín útborguðu laun sem ekki fara jafnharðan í nauðsynjar til að kaupa eitthvað með skilarétti. Þannig tryggja menn afganginn af kaupinu betur en með að láta bankana læsa klónum í þær krónur.